Pierwsza wzmianka pojawiła się w 1848 roku, jako nazwa najwyższego wzniesienia między Rozewiem, a Chłapowem – Habichtsberg, co w dosłownym tłumaczeniu znaczy Jastrzębia Góra. Jako nazwa miejscowości przyjęła się dopiero w roku 1920 tj. od czasu uzyskania przez Polskę dostępu do morza.
W latach 20 – tych dostęp do Jastrzębiej Góry był utrudniony, dlatego też wybudowano drogę – Bulwar Nadmorski, prowadzącą do Władysławowa, którą oddano do użytku w lipcu 1931 roku. Wykonana z kostki bazaltowej, pochodzącej z Wołynia służy do dziś i podlega konserwatorowi zabytków. Turystom poleca się spacer tą trasą, gdyż po drodze napotkać mogą wiele niepowtarzalnych widoków i ciekawych miejsc.
W 2000 roku, w wyniku pomiarów geodezyjnych, właśnie w tej miejscowości określono miejsce najdalej wysunięte na północ Polski (50° 50′ 11″). Wyznacznikiem tego punktu jest pamiątkowy obelisk – wykonany z inicjatywy Towarzystwa Miłośników Jastrzębiej Góry – nazwany „Gwiazdą Północy”. Prawdziwą perełką miejscowej architektury jest urokliwa Kapliczka księży Jezuitów.
Godny zwiedzenia jest również wzniesiony w połowie lat 80-tych kościół pw. Św. Ignacego Loyoli. Jego konstrukcja opiera się na 2 kondygnacjach: dolny poziom przewidziano na ok. 700 miejsc, górny jest w stanie pomieścić nawet 2000 osób. W tym nowoczesnym kościele z 21-głosowymi organami, od 1992 roku odbywają się corocznie Letnie Koncerty Organowe. W Jastrzębiej Górze znajduje się obelisk upamiętniający wyratowanie z morskich odmętów króla Zygmunta III Wazę po nieudanej wyprawie do Szwecji. Na kuli wieńczącej obelisk usadowiony został wzbijający się do lotu orzeł – symbol Polski rozpoczynającej działalność zagospodarowywania dziewiczych terenów nad Bałtykiem.
Warto też wspomnieć, że w 1938 r. rozpoczęto budowę wyciągu plażowego „Światowid” – jedynego na polskim wybrzeżu. Jednak wybuch wojny przerwał budowę, którą zakończono dopiero w 1966 r. Po pięciu latach użytkowania winda stanęła, a na początku lat 80-tych sztorm spowodował jej zawalenie. Każdego roku, w czasie silnych sztormów, niszcząca działalność morza „zabiera” sporą powierzchnię lądu, tym samym powodując osuwanie się klifu. W celu jego umocnienia założono kilka lat temu tzw. opaski gabionowe.
Z ciekawostek przyrodniczych nie sposób pominąć wąwóz Lisi Jar, który kiedyś miał około 10 km długości, jednak Bałtyk pochłonął znaczną jego część. Lisi Jar stanowi rozcięcie erozyjne pomiędzy Rozewiem, a Jastrzębią Górą o głębokości 50 metrów i stromych zboczach porośniętych bukowym lasem. Pośród wiekowych, bo ponad 100 letnich buków spotkać możemy pojedyncze okazy brzozy, dzikiej gruszy, świerku i jarzębiny. Runo leśne tworzę krzewy leszczyny, jałowca, kaliny, jeżyny, maliny i głogu, a także mniejsza roślinność taka jak: widłak, bluszcz, storczyk i wrzos.
Na południowy zachód od Jastrzębiej Góry znajduje się rzeka Czarna Wda udostępniana do wędkowania od mostu na drodze Krokowa – Starzyno do ujścia do morza (w górnym biegu pstrąg, w dolnym – lin, okoń, szczupak i węgorz). Do Jastrzębiej Góry warto przyjechać po tzw. „sezonowym szczycie”, aby rozkoszować się ciszą i powietrzem przesyconym jodem.